قبل از مغول ها چون گماشتگان سلطان سنجر سلجوقی بر طوایف غر فشارزیادی وارد آوردند ، کار به جایی ر سید که غزها شورش کردند و به خراسان و اطراف کرمان حمله کردند تا سلطان سنجر ، اسیر و امام محمد یحیی شهید گردید و وارثان غز در کرمان جور و ستم را از حد گذرانیدند .
(( در چنین موقعیتی مجدالدین کوهبنانی دفع مضرت غز را چاره ای ندید جز این که از امیر آنان که در آن وقت سرگردان ولایات بود ، یعنی ملک دینار غز دعوت کند تا او به کرمان بیاید و از خرابی باز دارد . بیست و دوم رمضان 581 هجری بود که سپاهیان ملک دینار از طریق دیه اریز به کوبنان رسید. ملک دینار هم از گرد بیابان سوزان کوبنان تشنه و خسته در آمد و مادر بچه ها را در نیشابور نهاده بود به مجرد ورود به کاخ سلجوقی او را به خطبه فرمود و در حکم خود در آورد .
ملک دینار پس از چندان سال که جای پای خود را مستحکم کرد ، اول کارش آن بود که اولاد مجاهد کوبنانی را – هرچند خودشان او را دعوت کرده بودند – ازمیان برداشت . آنگاه به نواحی گرمسیر پرداخت . سپس قصد قلعه ی منوجان کرد ، قلعه ی آن را به رسوایی تمام بگشاد و فتحی مشتمل و احراق و شکنجه و ارهاق دم اعادی روی نمود .
در همین لشگرکشی قلعه ی (( گور)) که امروز (( حور)) خوانده می شود به آتش کشید و چون مردم کرمان این بیچارگی ها را در نتیجه ی دعوت مجاهدالدین کوبنای از ملک دینار می دانستند همهی نفرین ها را متوجه ی کوبنان و خاندان مجاهد می کردند . و اتفاقاٌ شاعر خوش ذوق هم در همین احوال و هنگام سوختن قلعه و آبادی (( گور)) گفته است :
از آتش کوبنان ((گور)) می سوزد
آتش که گرفت خشک و تر می سوزد

{ امثال و حکم تاریخی، ص 13}

زیرآب، در خانه های قدیمی تا کمتر از صد سال پیش که لوله کشی آب تصفیه شده نبود معنی داشت . زیرآب در انتهای مخزن آب خانه ها بوده که برای خالی کردن آب ،  آن را باز می کردند . این زیرآب به چاهی راه داشت و روش باز کردن زیرآب این بود که کسی درون حوض می رفت و زیرآب را باز می کرد تا لجن ته حوض از زیرآب به چاه برود و آب پاکیزه شود .

در همان زمان وقتی با کسی دشمنی داشتند. برای اینکه به او ضربه بزنند زیرآب حوض خانه اش را باز می کردند تا همه آب تمیزی را که در حوض دارد از دست بدهد .

صاحب خانه وقتی خبردار می شد خیلی ناراحت می شد چون بی آب می ماند .این فرد آزرده به دوستانش می گفت : « زیرآبم را زده اند. »